reisverslag 32
Door: cees
03 Maart 2015 | Fiji, Nadi
We dachten vandaag er niet aan dat dit een bijzondere dag zou worden voor ons. We wisten niet zo goed wat we zouden doen.
Weer naar het strand of zwembad trok ons niet zo erg en we besloten eerst maar wat boodschappen te doen in het kleine winkeltje. Er was niets bijzonders en met een ijsje in de hand liepen we weer terug er aan denkend dat een tochtje naar het Hoofdeiland wat we eerst wilden niets voorstelde volgens een echtpaar waar we mee hadden gepraat.
We werden nieuwsgierig toen we een grote groep in het wit geklede Fijianen zagen die luid zongen en we dachten met een trouwerij te maken te hebben.
We liepen richting de groep die naar een klaarstaande grote boot onderweg waren en luid zingend hun aanwezigheid kenbaar maakten. Een van hen werd in een golfkarretje gebracht en zij was min of meer een vrouw die graag het woord doet.
Het was vandaag geen bruiloft maar de eerste grote feestdag van het licht van de kerk van de Methodisten. Nou ben ik niet zo gelovig aangelegd\ dus ik maakte aanstalten om me weer bij mijn echtgenoot te voegen toen ik geroepen werd door de groep die blijkbaar iets hadden besproken. We werden uitgenodigd het feest mee te maken en ik riep Femmy of ze mee wilde.
Komen we toch nog op het Malolo hoofdeiland, dat uit tientallen kleine eilandjes bestaat, want daar was het feest in het grootste dorp waar ongeveer 500 mensen wonen en 200 huizen staan met in het midden een kerk wat een armmoedige indruk bij mij achterliet. Deze mensen zijn dan ook bijna allemaal arm op de plaatselijke autoriteiten na dan.
We zagen in het Resort waar we verbleven mannen in een rok lopen en omdat ik in een korte broek liep kreeg ik ook een rokje aan toen ik aan boord stapte van de boot.
Voor Femmy hadden ze op dat moment nog niets maar ze hebben in het dorp wel wat voor Femmy nadat ze haar figuur hadden ingeschat welke maat ze zou hebben.
Toen we na een half uurtje aan land gingen en we het dorp binnen kwamen werden we bekeken en werd ons een hartelijk welkom geheten, Bula …. Bula en nog meer Bula, en Femmy werd meegenomen door een van de dames uit het dorp.
Ik liep met de mannen mee en ging in de kleermakers zit zoals al die mannen, die dat vanaf jongs af aan dat al doen en moest onderweg vele handen schudden en uitleggen waar ik vandaan kwam en vertellen hoe ik heet. Ik struikelde bijna over mijn eigen naam en besefte hoe weinig ik mijn eigen naam uitsprak, voorlopig even niet meer!
Het werd steeds lastiger in deze hitte te zitten en mijn rug begon te protesteren tegen die houding terwijl ik peentjes zweet en hoopte dat het keihard zou gaan regenen. Gelukkig kreeg ik een waaier aangereikt en werd mij geleerd hoe ik deze vanuit de pols moest bedienen en niet mijn hele arm moest gebruiken, het ging gelijk wat relaxter.
Van de taal die mij erg monotoon en steeds herhalend klonk begreep ik totaal niets van en dat duurde mij erg lang, enkele woorden begreep ik wel en dat was amen en Jesu.
Eindelijk kwam Femmy opdagen en bijna iedereen keek haar kant uit een blonde vrouw in het wit gekleed tussen al die vrouwen met een soort kroeskop, Femmy straalde opgewonden en dat was duidelijk te zien aan haar glimlach en iedereen glimlachte mee, ook de mannen rond mij knikten instemmend en wezen naar haar terwijl ze naar mij keken en staken hun duim omhoog. Femmy zat eerste rang tussen de vrouwen die zich belangrijk voelden bij deze gaste uit Nederland die zij begeleiden.
De regen kwam in bakken naar beneden en de dorpelingen zongen nog harder want hier hadden ze om gebeden en wij waren door God gezonden zoals zij beweerden.
We werden bewierookt met veel God Bless You’s en vriendelijk lachende gezichten.
We kregen het gevoel dat we heel welkom waren en dat was ook zo want we werden ook naar de dorpshoofd gestuurd om ons voor te stellen en een hand te geven en wij bedankten hun voor alles.
In het dorp is ook een school en de onderwijzers zijn niet uit het dorp zelf maar worden gestuurd door de overheid en wonen ook apart buiten het dorp gescheiden door een hek bij de school.
Ze worden een beetje gemeden want ze zijn niet uit deze gemeenschap en ook nog eens vanuit de overheid gestuurd, dus een soort pottenkijkers die misschien wel het doen en laten van de lokale autoriteiten doorgeven. Een beetje argwaan dus.
Tijdens de hevige regenval schuilen we in een klein speelplaatsje voor kinderen met een een soort wip erin geheel uitgehakt uit een boomstam. We praten wat met een lerares die in verwachting is van haar tweede kindje en haar man vond Femmy een erg knappe man en jonger dan Ceessie.
We zouden om 5 uur weer met de boot vertrekken die een lijndienst onderhoud met het hoofdeiland maar dat ging niet door en ik dacht gelijk aan hoe we dan terug moesten komen. We werden uitgenodigd om mee te eten en dat klonk erg gastvrij en spannend want wie krijgt deze gelegenheid als toerist in een dorpje op zondag en op een feestdag.
We hadden al een keer Fijiaans gegeten en we waren erg benieuwd wat er nu op het menu stond.
Femmy zat nog steeds bij de vrouwen en ik bij de mannen.
We namen plaats en vele vrouwen kwamen met kookpotten aanlopen en schepten wel honderd wegwerp borden vol met eten, varkens vlees, groente, casave en een brok van een mengsel van bladeren zaden en kruiden. Femmy en ik kregen als belangrijke gasten als eersten het eten aangereikt en niemand keek raar toe want dat is hier normaal.
Het eten smaakte voortreffelijk maar het brok was erg flauw en smakeloos en wordt gebruikt als een jus opzuigend voedzaam middel, die ik alleen heb geproefd en heb laten liggen wat gelukkig geen probleem was bij navraag aan mijn buurman die voorzanger is bij het koor en ook het tweede bord dat ik kreeg aangereikt deelde met de mannen achter mij nadat ik te kennen gaf heerlijk en voldoende te hebben gegeten.
Plotseling werden we geroepen dat het tijd was om terug te gaan en ik bedankte de vrouwen voor hun kookkunst en groette de manen persoonlijk die ik had gesproken en dat waren er nogal wat zodat ik op moest schieten Femmy in te halen die al bij de boot stond.
We stapten in en het was dringen geblazen om allemaal een plekje te vinden in de te kleine boot en onder gegil van de vrouwen vertrokken we want de boot ging af en toe toch wat scheef door het water vanwege de ongelijke belading van een paar aardige mollige vrouwen waarvan sommigen een doggy bag bij zich hadden van het overgebleven voedsel.
De overtocht ging iets sneller dan heen omdat het hoog tij was en af en toe moesten we langzamer varen, het water is op veel plaatsen niet dieper dan een halve meter, je kunt zelfs bij laag tij van ons eiland naar het hoofdeiland lopen.
We nemen afscheid van de vrouwen die op ons eiland bij de resorts werken en brengen de witte jurk later terug naar de receptioniste.
Een hele mooie onverwachte dag die wij niet snel zullen vergeten want deze was echt bijzonder om mee te maken, over drie jaar is er weer zo’n dag en dat wordt de tweede.
Veel liefs van ons vanuit Fiji.
Femmy&Cees
-
03 Maart 2015 - 12:02
Marianne:
Mooi verhaal! Dit soort gebeurtenissen kleuren jullie reis. Bijzonder en speciaal om dat mee te maken en ons door middels van de verhalen een beetje reisgenoot te laten zijn.
Geniet met volle teugen van jullie boeiende trip! -
03 Maart 2015 - 18:52
Gea:
Wow wat een belevenis!
Dat je daar zo maar in terecht komt, is toch wel heel bijzonder.
Wat zal het 'saai' zijn als jullie hier weer terug zijn. Hoe lang nog?
Op vrijdag de 13e al weer terug in Nederland? Van harte welkom voor Arie's verjaardagsborrel!!
Liefs Gea
-
03 Maart 2015 - 21:38
Trijnie:
tjonge tjonge ,,, wat jullie allemaal beleven op jullie reis ,,,
geweldig wat een avontuur,,
dat is echt om nooit te vergeten,,
leuk dat jullie werden uitgenodigd,,door die mensen,
zoiets maak je niet altijd mee,
wensen jullie nog veel van deze leuke avonturen op jullie reis.
liefs Trijnie -
08 Maart 2015 - 14:05
Siska :
Hahaha jullie maken ook wel wat mee he
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley