reisverslag 11

Reisverslag 11
Hallo Brusselse slaven,
Dat komt in me op als ik weer wat over de Euro gewaar wordt. Je krijgt steeds minder voor de Euro. Laten we onze reis maar niet vergallen door die Politici want hier klagen ze er ook al over.
We gaan vandaag Little India verkennen, het ligt dicht bij ons hotel dus we kunnen alles lopend doen.
Lopen is eigenlijk niet het juiste woord , het is eerder horden lopen. Dan weer een stukje stoep, dan weer een blokkade van her en der geparkeerde scooters en handelswaar zodat je een stukje de weg op moet en daar weer alert moet zij op verkeer waaronder die scooters die nergens voor stoppen zelfs niet voor rode lichten bij zebra´s zodat je ook daar niet veilig bent. De stoep bestaat uit hier en daar overdekte open riolen en je bent nooit zeker of je niet wegzakt in haastig gerepareerde gaten met stukken hout of een lapje dun multiplex.
Precariorechten kennen ze hier waarschijnlijk niet want iedereen gebruikt de stoep zoals het hun uitkomt. Eetstalletjes staan ook schots en scheef naast en door elkaar en maken gebruik van aftap van elektra en water dat na gebruik weer in het open riool stroomt, en zich vermengt met een nooit aflatende stroom etensresten die zich een weg banen door de stad, onderweg vergisten en verrotten en hun onvermijdelijke stank naar boven walmen. We vermijden zoveel mogelijk de wankele roosters die over deze goten liggen.
Soms kom je heerlijke etensgeuren tegen die je zintuigen op scherp zetten , of de opwekkende geur van koffie die je doen denken aan wakker worden vroeg in de ochtend als het licht net de aarde weer raakt.
Koffie , we nemen een plaatsje op het terras waar de wind ons een beetje verkoeld en we naar iedereen kunnen loeren, want er is toch veel te zien, vooral allerlei types mensen met dito verschillende kledij die hun afkomst verraden of hun status. Pakistani, Indiërs, Chinezen en Moslims. Vooral de Moslims trekken bekijks omdat ze rare manoeuvres moeten maken om te kunnen eten. Indiase vrouwen en mannen met rode stippen tussen de ogen , soms met een tulband en met lange gewaden. Vaak zijn de oudere mannen en vrouwen een groot deel van hun gebit kwijt en bij het eten ziet dat er niet fris uit. De koffie smaakt overigens heerlijk maar is wat koud zoals het meeste eten en drinken. Een klein knikje en een verzoek aan de kelner en mijn koffie komt heet terug en dan geniet ik echt heel intens van mijn eerste lekkere koffie sinds ik Azië binnen ging.
Onze benen hebben weer wat energie op gedaan en we gaan weer op pad . Ik heb een kaart bij me en ik kom veel de straatnaam Jalan Sehala tegen, zodat ik het idee krijg dat het wat anders betekent. Later, besef ik dat het eenrichtingsweg betekent .
Ik laat me verleiden een enquete in te vullen over hoe ik George Town ervaar, het eten,
, de mensen , etc . Ik sta te midden van een groepje kunstenaars die prachtige vage kleuren verwerken om een zo´n mooi mogelijk effect te verkrijgen in het uitbeelden van oude gebouwen , waarin ze de vergane tijd willen vastleggen. Dat lukt ze naar mijn idee aardig.
Uiteindelijk komen we bij de oude statige regeringsgebouwen uit de tijd dat de Engelsen Maleisië overheersten en ook een fort in George Town genaamd Cornwallis hebben neergezet compleet met kanonnen waarvan er nog een paar agressief hun loop naar boven richten.
In de haven ligt een groot cruiseschip dat vreemd boven het fort uitsteekt, wat zouden ze toen hebben gedacht als ze zo´n bakbeest zagen aankomen dat voor de deur parkeerde?
We lopen verder al zoekend naar schaduw en soms vragen oude mannetjes ons waar we vandaan komen, waarbij ze intensief naar Femmy kijken. Soms zijn ze ook in Holland geweest of ze roepen een paar bekende namen of een kort woordje dat na onze oren te hebben gespitst bekend wordt. Hun uitspraak van onze woorden is Aziatisch.
We hebben wat trek en zien een grote overdekte , voor ons op een fietsenstal lijkend, gevaarte staan en daaronder veel tafeltjes en stoeltjes. Onder het golfplaten dak huizen wat kraaien die etensresten opruimen.
We eten wat curry met kip en rijst en zien raar uitziende ijssorbets geserveerd worden. Die gaan we maar proberen en als het ding op tafel staat moeten we goed kijken wat het allemaal inhoudt.
We zien geschaafd limonade ijs in allerlei kleuren tot toren verwerkt met garnering van boontjes en zoete mais.
Een aparte smaak maar later zagen we dit veel vaker, en bleek het een specialiteit van Penang te zijn.
We slenteren nog veel meer staatjes door met allemaal Engelse namen met het woord Jalan ervoor wat weg betekent. Jalan Queen , Jalan Cornwallis en Jalan Kimberley waar ons hotel staat.
Straks gaan we eten bij hetzelfde eettentje waar we al eerder waren, je kunt daar je eten dat je bij de stalletjes besteld hebt verorberen en er een lekker koud biertje bij nemen.
Het smaakt ons heerlijk en we vragen er nog een aantal sateh stokjes bij die verrukkelijk smaken.
Naast ons zitten een drietal Maleise Chinezen lekker te eten en wij ontdekken eend op hun borden.
We vragen of het eend is en waar we het kunnen bestellen, en direct begint er een gesprek plaats te vinden en geven ze ons wat stukjes eend om te proeven. Dat smaakt naar meer en we krijgen nog een stukje.
De heren hebben een grote emmer met 3 bierflessen op tafel staan en ze spoelen er lustig op los.
We praten nog wat over en weer en plotseling worden we uitgenodigd om bij hen te komen zitten.
Ze spreken Engels, en dat moet wel want de een schijnt bankdirecteur te zijn, de ander leraar Engels en de derde ook iets van dien aard.
Ze heten Eddy, Chang en Reno. We kletsen wat af en de emmer met bierflesje is gauw leeg maar niet voor lang want de kelner heeft blijkbaar de opdracht het bier direct aan te vullen. Ook komt er nog Guinness bier bij en die mengen ze met Tigerbier.
We worden zelfs gevraagd mee te gaan naar hun club waar ze karaoke kunnen zingen en we proppen ons in een wat kleine auto van Chang die vanavond chauffeur is maar geen BOB heet want hij drinkt nog steviger zijn biertjes dan de andere twee.
Ook hier wordt geen moment een leeg glas gezien , vullen maar en zelfs bijvullen na een steeds kleinere slok van mijn kant want het wordt toch wel wat veel bier.
Een ander paar waarvan de man dokter is zingen niet al te best maar daar kan ik niets van zeggen want zelf krijg ik helemaal geen goede klank uit mijn keel.
Femmy krijgt van hem de microfoon en dat gaat veel beter. Desperado wordt ten gehore gebracht en de tijd vliegt. We besluiten dat we teruggaan en dat is moeilijk want we krijgen weer een biertje.
Dat Chang ons beloofd heeft ons op de stoep van het hotel af te zetten geeft geen goed gevoel of dat daadwerkelijk gaat gebeuren, we hebben zo onze bedenkingen erbij.
Uiteindelijk, na een paar keer gezegd te hebben we willen gaan is het ook zover. We stappen in en komen inderdaad bij de stoep van het hotel aan maar niet zonder omweg en niet zonder een onzachte aanraking van de auto met een stoeprand.
Gelukkig zijn we veilig thuis en genieten nog even na van deze dag met een onverwachte wending.
Welterusten Chang, Eddy en Rino en jullie thuis natuurlijk ook.