reisverslag 22

Reisverslag 22 9 febr 2015,
Hallo familie, vrienden en Kennissen,
Vandaag hebben we een van de Abel Tasman National Park tracks gelopen, die in het Noord-Westen van het Zuidereiland ligt en niet ver van de plaats waar we van boord gingen in Picton na een prachtige tocht over de Cook Straits vanuit Wellington.
We rijden vanuit Kaiteriteri Motor Camp naar het begin van de Abel Tasman Coast Track met een rugzak gevuld met veel water en wat eten, terwijl we praten over waar we de volgende dag naar toe zullen gaan. We komen er niet uit en spreken af vanavond met de kaarten erbij te beslissen hoe waar we naar toe zullen gaan. Ik moet me trouwens echt concentreren op de weg omdat deze erg slingert met zeer korte bochten en smalle wegen. Femmy houdt zich dan ook goed vast en haar hartritme loopt hoog op.
We komen veilig aan de andere kant van de weg en zien een prachtige baai voor ons liggen met allemaal zandbanken waar vogels op rond lopen en elke keer hun kop in het zand steken om iets op te pikken. Een tiental kajakkers maken zich gereed en de leider geeft hun nog de laatste instructies terwijl een paar vrouwen daar niet op wachten en alvast instappen. Uiteindelijk komen de anderen ook in de benen en varen nog wat onwennig weg totdat ze ook een beetje op elkaar zijn in gepeddeld en synchroon verder gaan wat een professioneler gezicht is.
Het groepje gaat steeds verder uit elkaar maar laten toch nog zien bij elkaar te horen omdat ze bij te ver afdwalen zich weer groeperen.
W e komen bij een informatiecentrum waar de tracks die je kunt lopen zijn aangegeven en waar verschillende mensen zich voorbereiden op een korte of lange tocht en dat is te zien aan hun bepakking.
Sommigen met volle bepakking die waarschijnlijk enkele dagen onderweg blijven, want de pannen bungelen onderaan de rugzak. Wat ons verbaasd is dat jongelui soms lijken in te zakken onder hun rugzak zo groot is die maar ze stappen al kletsend door. Je kunt een track doen van 5 dagen, maar dan moet je afspraken maken met accommodaties en dat moet je ook kunnen aantonen, want er verdwijnen hier volgens een verhaal van een man waar Femmy mee sprak regelmatig mensen die van paden afwijken. Er zijn zelfs mensen teruggevonden die 5 jaar zoek waren! Ook vertelde de man dat het de NZ overheid miljoenen kost per jaar om verdwaalde toeristen terug te vinden.
Om Femmy gerust te stellen beloof ik haar dat ik op de paden blijf en geen gekke dingen ga uithalen. Ja Ja zegt Femmy weet je nog van Willingen in Duitsland toen zijn we ook verdwaald, wat ik direct ontken want dat kwam door de ontbrekende en verdraaide borden, ik heb haar veilig teruggebracht en maakte haar onderweg wijs dat er beren rondliepen en misschien ook wel wolven.
Ze heeft het nog altijd daar over als we gaan wandelen!
We starten en komen al gauw wat bruggen tegen omdat bij hoog tij dit gebied onder water komt te staan en dan kunnen we bij hoog tij veilig terug komen. Nu is het laag tij en verschillende stroompjes spuwen hun water terug naar de zee en doen dit al eeuwen, water naar binnen en water naar buiten, net als water naar de zee brengen.
In het zand bij de bruggen hebben mensen met stenen spreuken en namen en zelfs hartjes gemaakt die bij terugkomst van ons vast onder water verdwijnen om later bij laag tij weer hun kop op te steken.
Het pad is net breed genoeg om twee mensen te laten passeren en gaat langs de berghelling omlaag en omhoog doorkruist door bruggetjes waar nog wat restanten water uit de bergen naar beneden stort en het geluid van stromend water in de directe omgeving laat horen.
Als de paden naar beneden afdalen kom je meestal in de buurt van het strand en zijn er zijpaadjes om hier even te kunnen rusten wat wij overigens niet doen, we willen echt een flink stuk lopen.
Ook zijn er hier en daar mooie vergezichten te bewonderen die we dan vast leggen met de camera.
Een jonge dame uitrustend op een bankje geniet van de rust totdat wij langs komen en oh wat mooi roepen, ook hier wat plaatje schieten en ze biedt aan een foto van ons te maken
, wat we niet afslaan.
Femmy klets nog wat met haar en zij bedankt in het Engels, en ik nog er boven op : it was nice of you! Ze glimlacht naar me en…… ik voel me heerlijk.
Onderweg horen we cicaden veel herrie maken en kruisen een soort kwartels ons pad soms met een aantal jongen bij zich en wat me verbaasd is dat ze helemaal niet schuw zijn en niet echt wegvluchten voor die grote mensen. De mannetjes zien er mooi gekleurd uit met een soort pluim midden op de kop die heen en weer danst op de beweging van de kop die hier en daar wat eetbaars oppikt.
De jongen lopen driftig heen en weer en als ze achter raken worden ze geroepen en schieten dan op volle snelheid richting de ouders.
Ik heb er veel foto’s van gemaakt en ik zie wel wat er van terecht is gekomen, want deze tafereeltjes zelf zien is al prachtig genoeg.
We zien een hoge berg en besluiten die als laatste op te lopen en dan terug te gaan want het wordt al wat later in de middag en we moeten nog terug naar de camping en daarna eten maken en ons voorbereiden op wat we morgen gaan doen.
De was die we hebben opgehangen haalt Femmy er gauw af want er komt na een hete dag wat regen aan, alles kastdroog maar we hebben geen kast aan boord dus maar in de rugzak opbergen in onze handige organizers!
We besluiten de Westkust af te rijden omdat Femmy heeft gehoord dat de Franz Josef Gletscher erg mooi is. Nou dan gaan we maar die kant op.
Tot horens, schrijfs en we zien wel waar we terecht komen.

Veel liefs Femmy en Cees