reisverslag 45 1 April 2015

Reisverslag 45 1 april 2015
Dag negen , en op weg naar Kings Canyon, een enorme scheur in het oppervlak van deze vlakte veroorzaakt door een zeer zware aardbeving in het verre verleden.
Bereid je voor op een zware hike , trek je beste hiking shoes aan en zorg voor minimaal twee en een halve liter water in je rugzak anders mag je niet mee!
Dat was de boodschap die onze gids ons deze morgen mee gaf.
De rit er naar toe was niet zo lang omdat we al in het Kings Canyon Park verbleven.
En inderdaad de Gids controleerde onze backpack op de nodige liters water en ik moest mijn camelback(een platte plastic zak met zuigslang) laten zien op de hoeveelheid water.
Ik mocht mee!
Het was een behoorlijk zware klim waar we mee begonnen en het zweet gutste van mijn koppie en het water slonk in de camelback zienderogen. Klimmen en nog eens klimmen tot we vanuit het basisstation boven op de vlakte waren maar nog niet in de Canyon. Die kwam later nadat we langs vele rotsen en uitleg van de gidsen over speciale begroeiing en rotsformaties en fossiele achtergebleven restanten van wat eens een zee was.
We mochten niet te dicht langs de rand lopen van een gapend gat van honderden meters diep met steile wanden alsof de aarde hier gewoon was weggezakt.
De prachtige kleuren van de steile wand en de vele lagen die in de miljoenen jaren waren gevormd deden je stilstaan om al die indrukwekkende beelden in je op te nemen. Voorzichtig liep ik naar de rand en keek recht naar beneden en het leek wel een afgesneden stuk taart opgebouwd uit lagen caramel en cake van verschillende kleuren met witte schuimlagen die steeds weer terug kwamen.
In deze rode wereld wit zand te zien was apart en indrukwekkend hoe groot het allemaal op mij overkwam.
Ik was hier 18 jaar geleden al geweest en ik verbaasde me toch weer hoe mooi dit was.
We dalen af naar het laagste gedeelte van de ravijn en het lijkt makkelijk om te dalen maar dat is het beslist niet, want je gebruikt andere spieren en vooral je knieën krijgen het te verduren.
Hier diep beneden verzamelt het water wat er valt zich in de spelonken en verstopt zich in de schaduw van de hoge wanden zodat het nauwelijks verdampt ook omdat de temperatuur hier veel lager en aangenamer is.
Uiteindelijk komen we na veel geklauter naar boven en weer naar beneden aan bij het einde van de kloof waar zich een min of meer rond bassin bevind waar kleine kikkertjes in zwemmen en ook kleine visjes zich vertonen met waterbeestjes die rondtoeren aan het oppervlak en een spoor achterlaten waar ze net zijn geweest. Achttien jaar geleden heb ik hier gezwommen maar dat is nu verboden omdat het vervuilt door muskieten repellent(anti mug spray) en sunscreen.
We maken een groepsfoto en vertrekken hier weer, jeetje 18 jaar geleden hier en nu weer, kom ik hier ooit nog een keer? Dat dacht ik toen ook, kom ik hier nog ooit weer.
Het heet hier Garden of Eden en dat zegt genoeg hoe mooi het hier is midden in die dorre woestenij zo’n mooi plekje diep verborgen voor de wereld.
De klim naar boven gaat me makkelijker af dan dat ik dacht en ik voel me heerlijk hier in de natuur en denk dit is echt iets voor mij om te doen, die uitdaging het te kunnen doen en die prachtige omgeving waar je ogen tekort komt, ver weg van alle onnodige ellende in de wereld, hoe vreedzaam is de natuur! Natuurlijk wel met overleven voor alles wat hier groeit en leeft.
We zijn er nog niet als we boven zijn, maar het wordt er makkelijker op nu we nog een uurtje moeten lopen over een min of meer vlak stuk . Nu nog weer een afdaling naar de plaats waar we begonnen en dat is weer lastiger met al die stappen van de ene naar de andere rots langs een helling.
Ik zie mijn meissie weer en mijn dag is weer goed, vol aan herinneringen aan Kings Canyon.
Kom ik hier ooit nog terug?
Zie ik ooit nog the Garden of Eden, Lost City en het Amphitheatre, delen van deze prachtige canyon.
We vertrekken weer naar onze lunch en zijn 4 tot 5 uren onderweg geweest.
Op naar Erlunda onze kampeerplek voor de volgende nacht en ons diner.
Weer een dag voorbij , maar een van de mooiste.
Veel liefs van,
Femmy en Cees