reisverslag 46 2 april 2015

Reisverslag 46 2 april 2015
Vandaag reizen we naar Coober Pedy, bekend van de opaal mijnen, in de hele wereld.
Ze noemen het Opal Capitol of the World!
We rijden weer langs die eindeloze saaie weg en af en toe vallen we in slaap.
Eindelijk tekenen van Coober Pedy, allemaal witte bergjes langs de weg waar boormachines grote hoeveelheden grond tot 30 a 40 meter diep omhoog brengen, en waarin misschien tekenen in te zien zijn van een opaalvondst.
De bergen worden steeds groter en langs deze weg staat dat toegang tot deze open mijnen gevaarlijk is vanwege de diepe gaten.
Coober Pedy(CP) is een lelijke plaats in de eindeloze woestijn, overal bergen uitgeboorde grond en daar tussen allemaal schroot van afgedankte graafmachines en een paar wegen waar allemaal opaal winkeltjes zijn verrezen en natuurlijk eettentjes vooral voor toeristen.
We stoppen bij een ondergrondse bunkhouse(slaapplaats) en laden onze spullen weer eens uit en brengen deze naar ons ondergrondse slaapplaats. Dat we hier slapen is natuurlijk een nieuwe ervaring. De uit de rotsen gegraven slaapkamers zijn niet echt mooi vergeleken bij het ondergrondse huis dat we mogen bezoeken. Het is er erg gezellig geen rechte muren en geen behang of planken langs de muur, alleen maar prachtige aarde tinten muren een vlakke natuurstenen vloer en een constante temperatuur van tussen de 23 en 25 graden.
De kamers zijn verbonden met tunnels die rond van vorm zijn vanwege de graafmachines met hun ronddraaiende graafbeitels.
De verlichting oogt heel romantisch vanwege de kleuren in de muur en de beluchting wordt verzorgd door grote ronde pijpen die naar de hemel reiken.
Hier binnen zie je ook de puinhoop buiten niet en dat is een prettige gedachte.
Het museum ook onder de grond in een uitgewerkte mijn is ook prachtig en hier zie je de opalen , die prachtige kleuren vertonen en op een hele bijzondere wijze zijn gevormd rond 100 miljoen jaar geleden in de tijd van de dinosaurussen waarvan de overblijfselen ook hier te zien zijn.
Deze edelstenen zijn duur en hier volop te koop. Femmy heeft ook wat gekocht en het is bijzonder mooi, het staat haar erg goed, geen grote of overdreven stenen maar heel fijntjes wat uitstekend bij haar past.
We gaan wat eten bij de plaatselijke Italiaan en wij zijn de enige die geen piza eten maar een kipschotel met Parmezaanse kaas denk ik, het smaakt voortreffelijk.
Op de snelwegen worden regelmatig kangeroes aangereden en dus krijg je ook kangeroe weesjes, die opgevangen worden door een lokale weldoener die deze jonge beestjes uit de moederbuidel redden en met de fles grootbrengen.
We gaan daar kijken en het is tevens een grote winkel vol didgerido’s, Aboriginal kunst en souvenirs.
Dan is het moment aangebroken om deze baby’s gevoed te zien worden wat heel vertederend is.
Als je in het oortje blaast van dit beestje krijg je dankbaar een likje terug, vanuit zijn namaakbuidel.
Het beestje kan al aardig wippen ondanks zijn schade aan zijn pootjes opgelopen tijdens de moord op zijn moeder.
Iedereen haalt het beestje liefdevol aan en gaat tevreden terug naar onze ondergrondse bunkhouse.
We slapen ondergronds en merken er eigenlijk weinig van, totdat een sukkel zijn wekker afgaat van deze misdaad tegen de menselijkheid en niemand vat meer de slaap. We gissen wie de schuldige is maar kunnen er niet achter komen. Er was er eentje die niet klaagde dus die kreeg de schuld.
We vertrekken na een vlug ontbijt richting Woomera een vroeger militaire test gebied voor raketten.
Daar worden we er even uitgelaten om de enorme zoutvlakte te zien langs de kant van de weg en langs de bekende spoorlijn, The Ghan, ofte wel de kamelen trein
Onderweg zagen we deze al rijden, niet met kamelen maar met erts, er kwam geen eind aan zoveel wagons aan elkaar gekoppeld. De roadtrains, de grote trucks met 4 of 5 aanhangers ,zijn al indrukwekkend, maar dit is onvoorstelbaar. Je raakt de tel kwijt omdat er af en toe een heuvel in de weg staat om goed te kunnen tellen, maar het zou me nu niet meer verbazen als her er wel honderd zijn. We horen en zien geen trein aankomen en dan zien we een enorme vlakte glinsterend in de zon alsof er een grote sneeuwvlakte voor je ligt maar dat kan niet bij deze hitte, dus het zal wel zout zijn.
En dat is het ook als we de kristallen op onze handen fijn wrijven en wat op onze tong proeven, gewoon zeezout!
In de verte liggen wat vage bergen te trillen in de felle zon en het lijkt wel of ze dansen voor je ogen.
We maken wat mooie foto´s en komen op de terugweg ook nog een autowrak tegen dat helemaal verroest is, hoe komt die hier en het is niet vlak langs de weg, misschien autopech gehad? We zien geen menselijke resten in de buurt die uitgedroogd zijn.
Het is hier erg verlaten en het enige levende wat we zien zijn wat vogels, er groeit ook bijna niets, hier overleef je het niet zonder water of hulp, best wel griezelig eigenlijk ,gelukkig moet de gids voor iedere passagier veel water bij zich hebben en er staat ook een 200 liter ton in de bus.
We gaan verder richting Adelaide over de Stuart Highway langs Port Augusta voor de lunch en rijden door naar Adelaide waar we slapen in het YHA.
Tot de volgende keer vanuit Adelaide YHA.
Welterusten Femmy en Cees